تقدیم به ایتام

دلم می خواست سقف معبد هستی فرو می ریخت  

پلیدیها و زشتی ها به زیر خاک می ماندند  

بهاری جاودان آغوش وا می کرد   

جهان در موجی از زیبایی و خوبی شنا می کرد  

بهشت عشق می خندید .. به روی آسمان آبی آرام  

پرستوهای مهر و دوستی پرواز می کردند  

به روی بامها ناقوس آزادی صدا می کرد   

و در آنروز ترا سپاس می کردم  

و بخود می بالیدم که هستند کسانی مثل تو و مثل من  

کسانی که ایتام را نوازش می کنند و بر خود می بالند  

و همچون شمع میسوزندو عشق را نثار دوستان علی (ع) می کنند