عشق به امام

قصه عشق ما را بایستی با غروب بود تا دانست
آسمان در فراق یار مى‏گرید و علقمه از بودن خود در سرزمین عاشقى شرمنده مى‏شود که

روزى عباس مشک بر دوش گرفت تا جرعه جرعه عشق را در آن بریزد و عطش را از جگرهاى تشنه کودکان بردارد .
و عباس، علمدار وفا، نهر علقمه را تا قیام قیامت‏شرمنده خویش ساخت و عشق را رنگى دیگر بخشید .

عباس و عشق، عباس و علقمه، عباس و دست‏هاى از تن جدا، عباس و سینه‏اى پرتیر، با مشکى که سوراخ بر زمین افتاده است . هیهات از این سینه‏اى که آماج تیرها قرار گرفته است .

راه باز کنید، و از براى هر قدمش گل یاسى بر زمین بنهید

ملائک! بال در بال هم بنهید و گستره آسمان را پر کنید;
با چشمانى به وسعت اقیانوس‏ها و اشکى به وسعت‏باران‏ها!
اى خاک! اى سرزمین کربلا! این جا چه مى‏گذرد؟
حسین عمرى سوخته است در شنیدن نام «اخا» از برادرش: « یا اخا ادرک اخاک ‏»
و سوز عشق آرام مى‏گیرد .
این چه جمعى است که نهر علقمه از آن بر خود مى‏لرزد;
سویى رسول‏الله ... سویى على ... سویى حسن و فاطمه; حسین مى‏آید .
و سرزمین نینوا از شیون ملائک پر مى‏شود: « الآن انکسر ظهرى و قلت‏حیلتى ...»