آغاز بیست ونهمین سالگرد پیروزی انفلاب

12 بهمن سال 57 هیچ وقت از ذهنم فراموش نمی شود ساعت 8 صبح روز 12 بهمن همه فامیل و تعداد بیشتری از همسایه ها در منزل ما جمع شده بودند آخه آن زمان در کوچه عریض و طویل ما فقط دو تلویزیون در کوچه ما بود یکی در خانه ما و دیگری در منزل نانوای محله

بالاخره همه آمده بودند تا آمدن امام خمینی (ره) را که از تلویزیون قرار بود بصورت زنده پخش شود را نگاه کنند ساعت مقرر فرا رسیده بود در 5/1 ساعت حضور اهالی در خانه فقط سکوت حاکم بود و همه دعا می کردند که زودتر آقا برسه
می دیدم وقتی هواپیمای حامل آقا در فرودگاه مهرآباد تهران به زمین نشست و بعد از مدت کمی آقا را از تلویزیون نشان
داد همه صلوات می فرستادند و.گریه می کردند و اینبار نه از زخم بلکه از شوق شادی بود مدتی نگذشت که تلویزیون برنامه دیدار یار را قطع کرد و بجای آن عکس شاه را نشان داد همه عصبانی شده بودند و بیشتر طول نکشید که یکصدا همه باهم رفتیم خیابان .گویی به همه گفته بودند که اگر برنامه را قطع کنند بیدرنگ به خیابانها بریزید و مرگ بر شاه سر دهید

آنروزها همه خدایی بودند ایکاش رحم ومروت و انصاف سالهای 57 یا 58 را مردم داشته باشند و بهم دیگر کمک کنند

سالگرد این انقلاب عظیم را به همه تبریک می گویم